Hello, tree.

Twee heldere gele ogen opende langzaam, terwijl een hoofd werd opgericht. Snorharen stonden naar voren en het hoofd draaide, terwijl de leeuwin slaperig uit haar ogen keek. De kreet van een vogel had de leeuwin wakker gemaakt en dus vreselijk gestoord, ahum. Ze keek op, zonnestralen straalden door het bladerenpak en schenen in de ogen van Suna, ze kneep haar ogen dicht en keek de andere kant op. Een stille bries waaide door de takken en balderen heen, zodat zacht geritsel klonk. Suna gaapte luid en stond op. Ze liep rustig door de bossen heen, maar ze was oplettend. Een donkerbruine leren band hing om haar nek, aan de band hing een zwart klein ding. Suna had dit al even en was er aan gewend, ze was gewend aan de gekke en verbaasde blikken die ze soms kreeg en het kon haar niet zoveel schelen. Maar achter deze band, lag een geschiedenis, treurig, maar ook wel fijn. Suna, de leeuwin die door mensen was gered, soms vertelde ze het verhaal. Ach, mensen, soms gestoord en soms heel fijn! Zonder hun, bestond ze misschien niet meer. Met pijn in haar hart dacht ze aan haar ouders, ze zag nog steeds de auto, het felle licht van zijn koplampen. En toen de klap, de kreten en de stilte. En die stomme auto reed heel vlug door! Hij had wel deuken. De auto werd bestuurd door een mens, dus mensen waren zeker niet de beste, maar ook niet de slechtste. Suna beval zich zelf om ergens anders aan te denken, bijvoorbeeld, wat ze nu eens zal gaan eten, als ze het kon vinden. Een gazelle op de Savanne misschien of een zebra, die waren ook lekker. Of gewoon iets uit de bossen. Ze had best wel honger.

Krrr. Dit geluid deed de leeuwin opkijken en schrikken, een boom voor haar bewoog erg vreemd. Hij ging omvallen! Baf! De boom kwam met veel gedonder op de grond, de grond er om heen bewoog. Suna bleef stokstijf staan, verschrikt keek ze naar de boom, wat was dat nou? Ze ging er verbaasd naar toe en drukte haar poot in de stam, meteen kwam ze er door heen, deze boom was verrot en zo dood als wat. Meestal gingen ze bij stormen en zo om, maar deze ging nu al, terwijl er nauwelijks wind stond. Suna had geluk en dat wist ze, als ze ook maar een meter verder was, dan daarnet, dan had ze de boom op haar kop gekregen. Door de klap waren vogels verschrikt opgevlogen uit hun schuilplaatsen en door de verwarring kwamen ze dicht bij Suna. Ze sprong naar voren, toen er een zwarte vogel voor haar langs ging. Hebbes, het dier was op slag dood, door de klauwen. Normaal had ze liever iets anders, maar zo vogeltje was niet verkeerd. Rustig at ze hem op, tot het skelet overbleef, maar nog steeds had ze honger. Toch maar even naar de Savanne gaan, ze stond op en weg, maar gekraak deed haar stilstaan, ze rook eens en de geur van een andere leeuw ging haar neus in. Vlug draaide ze zich om, ze was niet alleen meer.

Ethan was erg geschrokken toen de boom een paar meter voor hem, omviel. Het was een redelijk harde klap, en de grond trilde er zelfs van. Voor een moment was het stil in het bos. Blijkbaar waren alle dieren ervan geschrokken want er was geen enkele beweging te ontdekken. Ethan keek om zich heen. Zijn prooi, een dood konijntje, lag rustig op de grond, maar voor de verder rest was er niet raars te zien. Ethan besloot dus maar terug te gaan en zijn maaltijd te verorberen. Een aantal minuten later, nadat hij het konijn opgegeten had, werd hij toch wel erg benieuwd naar de oorzaak waarom de boom omgevallen was. Op een rustig drafje liep hij richting de boom. Hij duwde zijn poot tegen de stam. Zijn halve poot verdween er bijna. Snel trok hij zijn poot terug, en zag een aantal termieten in de boom rondkruipen. Hij grinnikte even. Die stomme termieten. Dacht hij zichzelf. Plotseling viel hem de geur van een andere leeuw op. Het was een leeuwin, zo te ruiken. Het geurspoor liep een eindje noordwaars, maar het was nog vers. Nieuwschierig als hij was, achtervolgde hij de vreemde leeuwin. Na een aantal minuten verscheen er een vlekje in zijn gezichtsveld. Hij versnelde zijn pas en toen hij op een paar meter afstand was, vertraagde hij. Hij bekeek de leeuwin eens goed. Ze was niet zo oud als hij, dat was zeker. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Hey.' Iets beters, en interessanters kon hij zo snel niet bedenken. Hopelijk had de leeuwin hem gehoord. De laatste paar dagen was er niet echt veel gebeurd, en een gesprekje met een andere leeuw zou zeker de moeite waard zijn.

[Een beetje flut, begin moe te worden. XD]

''Hey'' zei een andere leeuw achter haar, Suna keek hem even aan, de leeuw was duidelijk ouder. Zes jaar misschien? Misschien ouder, misschien jonger. De leeuw zag er niet kwaadaardig uit, Suna antwoorde de groet maar, ''Hoi'' Ze keek hem aan en ging zitten, rustig sloeg ze haar staart om haar voorpoten heen. ''Ik ben Suna, drie jaar'' stelde ze zich zelf voor. Even richtte ze haar hoofd op, de halsband met de zender was nu beter te zien. ''Deze band kreeg ik van de mensen, het dingetje wat er aan zit, daarvan weet ik niet wat is. Ik ben verzorgt door mensen, omdat mijn ouders dood gereden waren. Toen ik nog jong was'' Ze boog haar kop naar beneden, ze dacht er liever niet aan, maar vaak vroegen leeuwen waarom ze die band om had. ''Toen ik goed genoeg was en in het wild kon verder leven, kreeg ik deze band om'' Klaar, dat was haar verhaal. Het vrijlaten was ongeveer een jaar geleden, maar ze was al gewend aan het wilde leven. Een fries briesje waaide door haar vacht heen en ze sloot enkele tellen haar ogen, daarna wachtte ze op de andere leeuw. Had hij ook iets te vertellen? Of wist hij niks? Ze besloot om maar te wachten, even dwaalde haar ogen voorbij de leeuw, naar wat achter hem was. De omgevallen boom was enorm, maar dat waren meer bomen hier. Op de savanne waren ze juist niet zo heel groot.

(Kort)